Οταν ειδα 1000+ σελιδες...nerdgasm.

Οπως και το πρωτο βιβλιο, ετσι και σ αυτο η κυρια ιστορια θα μπορουσε να γραφτει στις μισες σελιδες.Σε αντιθεση με κεινο ομως, καποια στιγμη στα 3/4 περιππου μου φανηκε λιγο κουραστικο. Μου δημιουργησε το ιδιο συναισθημα με καποιες σειρες που παρακολουθεις περιμενοντας το επομενο επεισοδιο να εξελιχθει η ιστορια, αλλα αντ αυτου σου δινουν επεισοδια fillers, με πραγματα που δεν προσφερουν κατι παραπανω σε πλοκη.

That being said, οποιος απολαυσε το πρωτο θα μεινει ικανοποιημενος και μ αυτο γενικα. Εκτως απο τη συνηθισμενη για το συγκεκριμενο κοσμο "επιστημονικη" μαγεια, μας αποκαλυπτονται λιγα παραπανω απο τα ονοματα των πραγματων. Παραμενουν οι χαρακτηρες που μας αρεσαν και προστηθενται και νεοι, 2-3 εκ των οποιων θα μας αρεσουν εξ ισουν και 2-3 αλλοι θα μας εκνευρισουν, και ολα αυτα φυσικα μεσα απο την ιδια οπτικη πρωτου προσωπου που κανει την αλληλεπιδραση του Kvothe με το περιβαλον του τοσο διασκεδαστικη και ενδιαφερουσα.

Επιτυχημενη η αυξηση της σπροσμονης για την καταληξη της ιστοριας στο επομενο βιβλιο καθως ενω μαθαινουμε λιγα πραματα για το παρελθον των 2 αντιπαλων ταγματων, αντι να λυνεται το μυστηριο προσθετουν και αλλο σε αυτο.

Και για οσους θελουν μεχρι τοτε να παραμεινουν λιγο σε επαφη, υπαρχει το the slow regard of silent things.

Είναι η συνέχεια του βιβλίου "Το όνομα του ανέμου", και πιστεύω ότι όποιος πάει να το διαβάσει χωρίς να έχει πρώτα διαβάσει το πρώτο βιβλίο της σειράς θα χάσει το μπούσουλα. Προσωπικά θα μπέρδευα μέχρι και τα ονόματα.

Μου άρεσε εξίσου πολύ με το πρώτο, πολύ καλογραμμένο, ένα ιδιαίτερο παραμυθάκι. Ο ήρωας εξακολουθεί να περνάει τα πάνδεινα, αλλά στο τέλος με κάποιο τρόπο καταφέρνει και επιβιώνει. Τέρατα δεν υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο, και θα μπορούσαν όσα περιγράφει μέσα να συμβαίνουν και στη δική μας εποχή, στον πραγματικό μας κόσμο.